28. Nie potrafisz żyć bez człowieka, który Cię lubi, dla którego jesteś wart wielu zachodów, który dzieli z Tobą radość i ból, w sercu którego masz zapewnione trwałe miejsce.

W dalszej drodze obyło się bez niespodzianek i na szczęście nie spotkałam już żadnego narzucającego się policjanta. Kiedy doszłam pod salę, zajęcia na szczęście się jeszcze nie rozpoczęły, ale już od samego progu powitała mnie Amanda, która chyba nie była świadoma, że to ja wygrałam, bo podeszła i powiedziała:

-Ooo udało mi się ciebie wyelimnić, wyelimniać

-Wyeliminować?

-Właśnie, wyeliminować i dobrze zrobiłaś wiesz, ze mną się nie zadziera.

-A to wygrałaś?

-Nie, niestety nie, ale wygrała moja znajoma, znaczy nawet przyjaciółka – uśmiechnęła się sztucznie – aaa i fajny ten twój chłopak, poza tym dobrze całuje.

Omal nie zakrztusiłam się wcześniej kupioną i właśnie jedzoną przeze mnie kanapką.

-Hahahaha, co? – zaczęłam się śmiać.

-Noo, całowaliśmy się przed ogłoszeniem wyników, zanim weszliśmy na salę… ups, miałam nie mówić.

-Bujną masz wyobraźnię, haha.

-Bujną? W sensie? – zrobiła minę jakby myślała.

-Jeśli cię to interesuje, to ja byłam numerem 12 i wygrałam. Ups, kłamstwo ma krótkie nogi.

Nie powiedziała już nic tylko cała czerwona odsunęła się jak najdalej ode mnie.

Pola nie widziałam od spotkania z Wojtkiem, wczoraj na rozmowach też jej nie było, myślałam, że będzie chciała namieszać, że jeszcze będzie potrafiła zepsuć mimo tak długiego czasu to co jest między mną a Włodarczykiem, na szczęście jednak chyba się pomyliłam. Właściwie to dobrze, że jej jeszcze nie spotkałam, bo wcale nie miałam ochoty jej widzieć, zastanowiła mnie jej nieobecność, chociaż, może coś jej wypadło. Pod jej nieobecność wyjątkowo usiadłam z Kubą, któremu w końcu wyjawiłam plan z przebraniem się, początkowo trochę nie dowierzał, ale w końcu pochwalił mój pomysł. Rozmawiało nam się nadzwyczaj dobrze, w ostatnich dniach bardzo go polubiłam. Zważając na fakt, że mam dziś wolny wieczór, bo Wojtka nie ma umówiliśmy się z Kubą na dzisiejszy wieczór do kina.

Zajęcia minęły o dziwo bardzo szybko, po nich wykładowca poprosił mnie, żebym na chwilkę została.

-Słyszałem, że twój chłopak jest siatkarzem w Skrze… 

-Tak, gra tam.

-Yhym, a czy miał wpływ na to, że to właśnie pani będzie tam pracować?

-Nie, nie miał najmniejszego wpływu. Nie chciałam, żeby były takie podejrzenia, dlatego na rozmowę weszłam w peruce i okularach, nie rozpoznali mnie, może pan zapytać Kuby albo nawet Amandy. Nie chciałam, żeby mówiono, że dostałam tą pracę dzięki Wojtkowi…

-Bardzo dobrze pani zrobiła, dlatego tym bardziej gratuluję pani wygranej – uśmiechnął się i uścisnął moją dłoń.

-Dziękuję bardzo.

-Dobrze pani zrobiła, że przeniosła się na naszą uczelnię.

-Tak, to była dobra decyzja – uśmiechnęłam się – coś jeszcze?

-Nie, może pani już iść, do widzenia.

-Do widzenia.

Byłam już przy drzwiach kiedy krzyknął:

-Pani Amelio!

-Słucham?

-Musi pani do dziekanatu dostarczyć terminy w jakich będzie pani pracowała w Bełchatowie oraz terminy meczów wyjazdowych i tych na miejscu, żeby nieobecności były usprawiedliwione.

-Oczywiście, przygotuję na jutro.

-Nie musi być na jutro, byle dostarczyła je pani do końca przyszłego tygodnia.

-Dobrze, do widzenia.

Wyszłam z sali i udałam się do samochodu. W drodze zadzwonił Wojtek.

-Heeeeeeeeej słońce – powiedział.

-Hej Wojtuś, co tam?

-Dojechaliśmy właśnie do Bielska i zadzwoniłem… To ostatni mój samotny wyjazd, bo od następnego jedziesz z nami! – nawet przez telefon słyszałam jak się uśmiecha.

-Wiem – zaśmiałam się – będziesz mnie miał jeszcze dosyć.

-Nie, nigdy.

Doszłam właśnie do samochodu gdzie czekał Kuba.

-Zobaczymy Wojtuś, zobaczymy. Pozdrów tam chłopaków, Karolka i Andrzejka nawet ucałuj ode mnie.

-Fuuuuj, nie będę ich całował.

-Ale muuuuusisz.

-Nie będziesz zazdrosna? – zaśmiał się.

-No dobra, to tylko pozdrów. Muszę kończyć, bo jadę właśnie do domu, kocham cię, pa.

-Ooo jakie miłe wyznania, też cię kocham, do usłyszenia kotku, a raczej kocico – zaśmiał się.

Zakończyłam rozmowę i odezwałam się do Kuby.

-Przepraszam, ale Wojtek dzwonił, musiałam odebrać.

-Spoko, a ja zapomniałem twojego numeru wziąć i postanowiłem zaczekać, żebyśmy się mogli dogadać.

Wymieniliśmy się numerami i okazało się, że mam po drodze więc zabrałam go do jego domu, byliśmy umówieni na wieczór, ale mieliśmy się jeszcze zdzwonić.

Weszłam do domu i padłam na kanapę w salonie, momentalnie z kuchni wyłoniła się mama.

-A gdzie ty byłaś w nocy?

-U Wojtusia – uśmiechnęłam się.

-Amelia, musimy poważnie porozmawiać… bo wiesz, ja wiem, że jesteś uświadomiona w tych sprawach– wyraźnie podkreśliła to słowo – może nawet za dobrze uświadomiona, ale… 

-Tak mamo?

-No właśnie.. ja nie chcę zostać babcią … znaczy chcę i to bardzo, ale jeszcze nie teraz…  Musisz skończyć studia, wziąć ślub… za wcześnie na dziecko.

-Haha, mamo, ale ja, znaczy my nie planujemy mieć teraz dziecka… dobrze, wiesz, że za nimi nie przepadam, poza tym mam studia, na razie nic z tego.

-Uff, kamień spadł mi z serca. Bałam się, że będziecie chcieć mieć małego bobaska w domu.

-Mamoo, nawet razem nie mieszkamy.

-To chyba dobrze?

-No nie wiem, bo i tak widujemy się codziennie…

-Aaaaa właśnie, Wojtka nie ma dziś w Bełchatowie, czyli masz wolny wieczór?

-Skąd wiesz, że go nie ma? – zapytałam zdziwiona.

-No przecież mają mecz w Bielsku, rozmawiałam z koleżanką z pracy, wielki kibic Skry, mogę się od niej wiele dowiedzieć, bo ty za dużo nie mówisz.

-Aaaa – zaśmiałam się.

-To co robisz dziś wieczorem? – ponowiła pytanie.

-Miałam wyjść z Kubą do kina.

-Kim jest Kuba?

-Kolegą ze studiów.

-A czy Wojtek o tym wie? – zapytała.

-No chyba nie… - popatrzyła na mnie zgorszona.

-Muszę mu mówić o wszystkim, chcę wyjść ze znajomym, żeby nie siedzieć w domu, czy robię coś złego? 

-No nie… ale … - zamyśliła się na chwilę i dodała – bo Michaś miał dziś przyjechać… Miałam zatrzymać cię w domu.

-Kubiak? – zapytałam zaskoczona.

-Tak, mają przełożony mecz, a on ma coś z barkiem i przyjechał do lekarza kadry, kilka dni wcześniej i jak dobrze pójdzie to zagra w meczu w sobotę, a jego koledzy i tak przyjeżdżają w piątek.

-Trzeba było mówić tak od razu! Jasne, że odwołam spotkanie z Kubą.

-Dobrze, Michał będzie za godzinę, góra półtorej, udawaj zaskoczoną, bo to miała być niespodzianka.

-Okej.

Byłam pozytywnie zaskoczona, ucieszyłam się, że go wreszcie zobaczę. Rozmawialiśmy niby ostatnio kilka razy przez telefon, ale jestem tak zajęta Wojtkiem i tym wszystkich, że nie mam czasu na nic innego i nasze rozmowy ograniczały się do pozdrowień, zapytania co tam? I pożegnaniu. Były też jakieś dziwne telefony, podczas których on w najmniej odpowiednim momencie się rozłączał. Miałam nadzieję, że wreszcie będziemy mogli spokojnie porozmawiać, nacieszyć się swoją obecnością i nadrobić stracony czas, bo zdążyłam się już stęsknić za tym wariatem. Brakuje mi go i to bardzo, przez ten czas, w którym z nim mieszkałam, zdążyłam się przyzwyczaić do jego obecności i mimo, że od wyprowadzki minął prawie miesiąc to nadal nie do końca przyzwyczaiłam się, że go tu nie ma. Na dodatek to on pomógł mi wyjść z dołka i nie wiem jak poradziłabym sobie bez jego pomocy, ale pewnie nie doszłabym do siebie tak szybko, jak pod Miśkową opieką.

Specjalnie na jego przyjazd postanowiłam posprzątać i spróbować coś ugotować, bo mama właśnie wyszła do pracy, a tata znów był na jakimś służbowym wyjeździe. Szybko ogarnęłam dom, najgorzej było z moim pokojem, bo przez ten czas jaki jestem w Łodzi, zdążył się tam zrobić niezły bałagan. Uporałam się z tym w pół godziny i tyle samo czasu zostało mi na przygotowanie jedzenia. Wszyscy wiedzieli, że nie jestem kulinarnym talentem, dlatego zamówiłam jakieś chińskie żarcie do domu. Zajrzałam do lodówki, w poszukiwaniu czegoś co nadawało by się na deser i znalazłam zrobiony specjalnie dla Miśka, jego ulubiony sernik, z karteczką zostawioną przez mamę.

Upiekłam specjalnie dla Michasia, bo schudł chłopaczyna przez tą siatkówkę…
nakarm go tam dobrze i niech tyje. Mama

Uśmiechnęłam się wyciągając ciasto wraz z karteczką, mama strasznie lubiła Michała i zawsze dbała o to, żeby przypadkiem nie schudł i starała się go dokarmiać twierdząc, że przez siatkówkę się zaniedbuje. Zrobiła jego ulubiony sernik, bo wiedziała, że akurat tego na pewno nie odmówi. Kiedy Misiek przyjedzie miałam zaproponować mu nocleg u nas w domu, żeby nie musiał włóczyć się po hotelach, a dopiero w piątek jeśli będzie chciał dołączy do kolegów, a jeśli nie może zostać do końca swojego pobytu w Łodzi. Nie mogłam się już doczekać aż przyjedzie i siedziałam jak na szpilkach. Minęła godzina, a jego nadal nie było. Nie mogłam jednak zadzwonić, bo przecież o jego przyjeździe miałam nic nie wiedzieć. Po dwóch godzinach zaczęłam się martwić, że coś mogło mu się stać.

Siedziałam właśnie na kanapie i bezmyślnie wpatrywałam się w ekran telewizora, kiedy zadzwonił telefon, numer był nieznany. Moje serce na chwile zamarło, przeraziłam się, że to mogą być jakieś złe wieści odnośnie Michała, niepewnie, drżącym głosem odebrałam telefon.

-Słucham…
______________________________________________
Następny w sobotę, bo ciepło się zrobiło i mniej czasu na pisanie :)
Pozdrawiam :*