24. Oboje są przekonani, że połączyło ich uczucie nagłe. Piękna jest taka pewność, ale niepewność jeszcze piękniejsza.

 Kiedy rano obudziłam się była godzina 10, a Wojtka nie było obok mnie. W pokoju unosił się jeszcze jego zapach, co znaczyło, że wyszedł niedawno. Na poduszce, na której przed chwilą spał leżała karteczka.

’’Kochanie, spałaś tak słodko, że nie chciałem Cię budzić. Dziękuję. Będę tęsknił… Widzimy się dopiero za tydzień. Będę dzwonił, pisał… Mam nadzieję, że te siedem dni minie szybko.

Usychający z tęsknoty Wojtek.”

Uśmiechnęłam się mimowolnie, chociaż wolałabym, żeby mnie obudził, żebym mogła pożegnać się z nim osobiście, no ale czasu nie cofnę. Ubrałam się szybko, umalowała i zeszłam na dół gdzie ku mojemu zaskoczeniu siedzieli rodzice, odkąd przyjechałam nie zastałam ich obydwojga rano, przy jednym stole.

-Dzień dobry – przywitałam się.

-Dzień dobry – odpowiedzieli razem.

-Co zjesz? – zapytała mama.

-Nic, jestem już prawie spóźniona na zajęcia, będę potem to porozmawiamy, pa! – rzuciłam jeszcze na wyjście i opuściłam dom, wsiadłam do samochodu i pojechałam na uczelnię, po kilku godzinach wróciłam, ale nikogo już w domu nie zastałam. Koło 18 włączyłam tv, żeby dopingować Skrę w meczu z Lotosem, poszło gładko. MVP zasłużenie zgarnął Karol Kłos, Wojtek też grał co napawało mnie ogromną dumą. Zadzwonił po meczu, pogratulowałam mu, rozmawialiśmy dosyć długo, w końcu musiał iść na kolację, więc pożegnaliśmy się i poszłam pod prysznic, a potem spać.

Kolejne dni mijały tak samo, wstawałam, jechałam na uczelnię, wracałam do domu, rozmawiałam z Wojtkiem, przeglądałam notatki, rozmawiałam z Wojtkiem, szłam spać, wstawałam… i tak do piątku, w sobotę odpadła uczelnia, więc nareszcie mogłam się wyspać. Dziwiłam się sama sobie, ale tęskniłam bardzo za Wojtkiem i zrobiłabym wszystko, żeby móc go choć na chwilę zobaczyć, czy przytulić się do niego.

Siedziałam właśnie w salonie oglądając mecz Jastrzębskiego Węgla, kiedy do pokoju wszedł tato.

-Hmm, mam dla ciebie niespodziankę…

-Tato, wiesz, że tego nie lubię, o co chodzi?

-Jedziemy na wycieczkę – uśmiechnął się.

-To udanej zabawy życzę, zaopiekuję się domem, psa nie mamy, więc nie będzie problemu…

-Mówiąc jedziemy miałem na myśli mnie i ciebie – zaśmiał się.

-Ale mi się nie chce nigdzie ruszać… Wolałabym zostać w domu.

-Uwierz, że nie pożałujesz, samolot mamy jutro o 9, na 15 będziemy na miejscu.

-Może powiesz mi chociaż gdzie jedziemy?

-Nie ma nawet takiej opcji…

-To jak mam się ubrać, ile wziąć bagaży?

-Ubierz się ładnie… a bagaży nie musisz dużo brać, wracamy wieczorem tego samego dnia.

-Okej, dziękuję – powiedziałam.

-Nie ma za co, obiecuję, że nie będziesz żałować.

Posiedziałam jeszcze chwilę przed tv i w końcu znużona zasnęłam, obudził mnie dźwięk dzwoniącego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz – Wojtek, zaspana odebrałam telefon.

-Hej kochanie – usłyszałam jego przyjemny głos.

-Cześć Wojtuś, co tam?

-Jesteśmy już w Niemczech… i nudno, właśnie wróciłem z treningu, a co u ciebie?

-Właśnie się obudziłam, nic ciekawego nie robię.

-Obudziłem cię? Przepraszam.

-Nie masz za co i tak powinnam już dawno wstać.

-Wiesz co?

-Hmm?

-Tęsknię za tobą, to siedem pustych dni…

-Ja też, chciałabym, żebyś już wrócił…

-Chyba zaraz wsiądę w samolot i będę w Łodzi..

-Nie możesz!

-A kto mi zabroni? Przecież Miguel się nie dowie…

-Nie Wojtek, musisz być gotowy na jutrzejszy mecz.

-No dobrze.

-Muszę kończyć, bo tata mnie woła, pa.

-No paaa. 

Odwróciłam się do taty, który chciał coś wcześniej.

-Jadę jeszcze na chwilę do firmy, bo jutro wyjeżdżamy i nie będzie czasu, muszę przekazać wszystko Piotrowi.

-Tylko dlatego przerwałeś mi rozmowę? – zapytałam.

-W zasadzie to tak, poza tym chciałem ci jeszcze powiedzieć, żebyś się przygotowała na jutro, bo dzień będzie męczący.

-Okej…

-To ja idę.

-Cześć.

Nie miałam pojęcia o co może mu chodzić, co to za niespodzianka i dokąd mnie zabiera. Nie lubiłam takich rzeczy, a tato doskonale o tym wiedział. Musiało to być coś super, skoro stwierdził, że na pewno mi się spodoba. Chyba, że ten pomysł podoba się jemu i twierdzi, że skoro dla niego jest to dobre to będzie i dla mnie. Miałam tylko nadzieję, że nie pojedziemy łowić ryb, ani coś równie nudnego. Chociaż na ryby nie lecielibyśmy samolotem… Nie pozostało mi nic innego jak czekanie do jutra i przekonanie się o tym co będzie tą niespodzianką.

Prawie od razu jak wyszedł z domu poszłam się wykąpać i spać, chciałam być wypoczęta przed jutrem, bo nie wiedziałam co mnie czeka. Od razu po wejściu do łóżka odpłynęłam w krainę Morfeusza.

Rano przed 8 obudziły mnie krzyki taty z dołu, który wołał, żebym zaczęła się już ubierać, bo na 9 musimy być na lotnisku. Zapytałam czy łaskawie może mi powiedzieć gdzie lecimy, ale ignorował mnie. Po 30 minutach byłam gotowa do wyjścia, zeszłam na dół tylko z torebką, bo tak jak polecił nie zabrałam ze sobą żadnych rzeczy. Po kolejnych 30 minutach siedzieliśmy w samolocie, który miał lecieć do Niemiec. Nadal nie podejrzewałam niczego. Podczas podróży próbowałam wypytać tatę, o cel naszego pobytu tam, ale nie chciał nic zdradzić. Gdy po kilku godzinach byliśmy na miejscu czekała na nas taksówka, która miała zawieść nas na wybrane przez tatę miejsce. Nie kryłam zdziwienia, kiedy podjechaliśmy pod halę sportową, pod którą zauważyłam autobus Skry.

-Czy idziemy na mecz? – zapytałam rozradowana.

-Tak, myślę, że tak.

-Dziękuję ci – rzuciłam mu się na szyję – jesteś kochany tato.

-Nie masz za co, mówiłem, że ci się spodoba – uśmiechnął się.

-Ale skąd masz bilety? Skąd wiedziałeś? – zapytałam.

-Konrad to mój przyjaciel, bilety nie trudno było załatwić… a skąd się dowiedziałem? Hmm, od kilku dni rozpaczasz, że nie ma Wojtusia w Bełchatowie, że był w Gdańsku, a teraz jest tu, nie trudno było się dowiedzieć.

-W sumie… ale tym bardziej dziękuję bardzo!

-No to mamy miejsca na dole koło Konrada, ty idziesz się najpierw przywitać z Wojtkiem czy idziesz ze mną?

-Przywitam się potem.

-Dobrze, to chodźmy.

Kiedy weszliśmy na halę było w niej już sporo ludzi, tata szukał wzrokiem przyjaciela, a ja się rozglądałam po zawodnikach. Kiedy zobaczyłam Wojtka, moje serce zaczęło bić jak oszalałe, chciałam wbiec na boisko i się z nim przywitać, ale powstrzymałam się i ostatecznie, postanowiłam nie pokazywać, że tu jestem i zrobić mu niespodziankę dopiero po meczu. Po kilku minutach tata znalazł Konrada i przeszliśmy do niego. Przywitałam się z nim i usiadłam. Tata zaczął z nim rozmawiać o Wojtku i nie czułam się zbyt komfortowo, ale mówił o nim same miłe rzeczy, więc w głębi duszy cieszyłam się.

Przez cały mecz starałam się być niezauważona, a uśmiechy skierowane w moją stronę musiałam ignorować, żeby zrobić Wojtkowi mega niespodziankę. Bełchatowscy siatkarze nie bez problemów, ale pokonali VfB Friedrischafen. Po ostatnim gwizdku tak jak większość kibiców udałam się na boisko, jednak w innym celu niż oni. Odszukałam Wojtka, który zajęty był rozdawaniem autografów.

-Bardzo dobry mecz, gratuluję – powiedziałam, kiedy podeszłam.

-Dziękuję bardzo – chyba początkowo nie rozpoznał mojego głosu, ale po kilku sekundach podniósł zaskoczony głowę.

-Ale naprawdę, świetnie graliście.

-Amelka! – krzyknął zadowolony i pocałował mnie, wywołując przy tym dźwięk zawodu wśród fanek – po czym zreflektował się i dodał – poczekaj chwilkę, muszę dokończyć.

-Jasne – odpowiedziałam i odsunęłam się na bok.

Po chwili pojawił się obok mnie i mocno przytulił do siebie.

-Co ty tu w ogóle robisz? – zapytał, a banan nie schodził mu z ust.

-Przyjechałam na mecz.

-Czemu nic nie mówiłaś?

-Sama nie wiedziałam, że tu będę, to był pomysł mojego taty, a że przyjaźni się z Konradem, nie było problemu…

-Jak się cieszę, że cię widzę. Tak bardzo tęskniłem…

-Ja też, Wojtuś, ja też… - powiedziałam i pocałowałam go.

____________________________________________________________

Następny w środę :)
Pozdrawiam. :*