26. Niech przeszłość zostanie przeszłością.

Weszliśmy do lokalu, od razu zauważyłam znajomych, pomachałam im i pokazałam Wojtkowi, który kiedy ich zobaczył miał niezbyt zadowoloną minę, ale nie odezwał się nawet słowem. Podeszliśmy do nich i przedstawiłam im Wojtka. Na koniec została Pola.

-Pola to mój chłopak Wojtek, Wojtek to Pola.

-My się znamy – powiedziała.

-To dobrze – uśmiechnęłam się do nich, ale gdy zauważyłam jakie mają miny, uśmiech od razu zszedł mi z twarzy.

-Niezbyt dobrze – powiedział Włodarczyk.

-Jak to nie, Wojtuś? – zapytała Pola.

Zignorował jej pytanie, ale znów się odezwała:

-Tęskniłeś?

-Amelia, chyba nie potrzebnie tu przychodziłem, będę się zbierał – powiedział i skierował swoje kroki do wyjścia.

-Ale Wojtek! Poczekaj! – krzyknęłam i poszłam za nim.

Zatrzymał się, poczekał na mnie i bez słów wyszliśmy z budynku.

-O co chodzi? – zapytałam.

-O nic.

-Przecież widzę…

-To nie jest ważne, Amelia, naprawdę.

-Gdyby nie było to byś tak nie zareagował, co się dzieje?

-Znam ją, raczej myślałem, że znam.

-To już wiem – usiedliśmy na ławce.

-Tyle ci nie wystarczy?

-Nie Wojtek, powiedz mi o co chodzi.

-Dobrze… Nie miałem pojęcia, że ją jeszcze spotkam, że ją spotkam w Łodzi. Dwa lata temu, jak jeszcze grałem w Bielsku… poznaliśmy się tam w jakiejś knajpie, spodobała mi się, nie wiem jak to się stało, ale po długiej znajomości w końcu zostaliśmy parą. Wydawało mi się, że byliśmy szczęśliwi, kochałem ją, bardzo mocno i jedyne co się wtedy dla mnie liczyło to była ona. W końcu zaszła w ciążę…

Spojrzałam na niego wystraszona, a on zauważył to i dodał:

-Nie nie mam z nią dziecka, nie wiem nawet czy było moje. Nie wiedziałem nic o ciąży, dowiedziałem się przez przypadek od jej przyjaciółki. Usunęła ciążę… Kochałem ją, ale nie potrafiłem jej tego wybaczyć, wyjechałem do Austrii z nadzieją, że już nigdy jej nie spotkam, a dzisiejsze spotkanie było dla mnie ogromnym zaskoczeniem.

-Rozumiem, że to było dla ciebie bardzo trudne… ale nadal ją kochasz? Nie zapomniałeś o niej…?

Przez chwilę nie odpowiadał nic, nie wiedziałam co robić, dla mnie to było jednoznaczne, on ją kochał. Wstałam i ruszyłam w kierunku domu, nie chciałam, żeby to się tak skończyło, myślałam, że jego słowa nie są puste, że coś znaczą. Po chwili on jednak wstał i pobiegł za mną.

-Amelia, poczekaj! To nie tak, kocham ciebie, tylko ciebie… ona nie jest już dla mnie ważna, nie liczy się!

-Wyglądało to trochę inaczej.

-Przepraszam, byłem w szoku, nie spodziewałem się, że ją jeszcze kiedyś spotkam.

-Może przemyśl to sobie i dopiero się odezwij – próbowałam go ominąć, ale zasłonił mi drogę.

-Nie Amelia! Kocham cię… naprawdę! – ujął moją twarz w swoje dłonie i dodał – wierzysz mi?

-Tak, chyba tak.. – wyszeptałam po chwili, a on pocałował mnie. Chciałam wierzyć w jego słowa, miałam nadzieję, że naprawdę Pola, dla niego już nic nie znaczy.

-Nie wracajmy już tam – powiedział.

-Dobrze, to idziemy do mnie? – zapytałam.

-Możemy iść – złapał mnie za rękę i poszliśmy do mnie do domu.

Weszliśmy do środka, była dopiero 20, na dole siedziała mama z tatą, zaproponowali wspólną kolację. Spojrzałam pytająco na Wojtka.

-Z miłą chęcią – odpowiedział.

Usiedliśmy w jadalni przy stole, wyszłam z mamą pomóc jej podać kolację, a Wojtek został z tatą. Mama wypytywała mnie o Wojtka, a tata zamęczał jego pytaniami o nasz związek.

-Mamo proszę cię…

-No dobrze, chodźmy już do nich, bo tata zamęczy twojego ukochanego.

Weszliśmy a tam tata z Włodarczykiem rozmawiali i śmiali się w najlepsze.

-Wiesz Amelka, bardzo fajny ten twój chłopak.

-Wiem, ale tato, on tu jest.

-Przecież wiem, powrócił do rozmowy z siatkarzem. Szybko znaleźli wspólny język, okazało się, że obaj lubią wędkować.

-Woojtek tylko nie to.. – zaśmiałam się – nie będziesz jeździł z tatą na ryby.

-Sam nie będę, będziemy jeździć razem.

-Ooo nie Wojtek, ona nie cierpi wędkować, zawsze odstrasza ryby – zaśmiał się.

-Nie prawda! Nie moja wina, że wpadam do wody akurat wtedy kiedy ryba się do ciebie zbliża.

-O nie w takim razie Amelka, zostajesz w domu – zaśmiał się Włodarczyk.

-Wcale nie chciałam z wami tam jechać.

Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, a potem my poszliśmy do mnie na górę, a rodzice zostali na dole. Wydawało mi się, że tata polubił Wojtka, zresztą mama była nim już wcześniej zachwycona.

Miałam nadzieję, że Pola nie przeszkodzi nam w szczęściu, że wszystko będzie się układało dobrze i dzisiejsze spotkanie nie wpłynie negatywnie na relacje moje i Wojtka.

Planowaliśmy właśnie co będziemy robić w tym tygodniu, Wojtek w środę ma mecz w Bielsku, a potem wracają do Bełchatowa i w sobotę grają z Jastrzębiem. Ucieszyłam się, bo przyjedzie Michał i będę mogła się z nim wreszcie spotkać, brakowało mi go strasznie, tak bardzo chciałam się z nim zobaczyć.

-Aaa jutro chyba nici ze spotkania… - powiedział.

-Okej..

-Mają przyjść do nas jacyś studenci na praktyki, rozmowa kwalifikacyjna czy coś, nie wiem dokładnie o co chodzi, ale mamy sobie wybrać jedną osobę, która będzie z nami pracowała. Chciałem się jakoś wykręcić, ale nie dało się, ma być cała drużyna.

-A potem, może to nie będzie trwało jakoś długo..

-Przyjadę jak nie będzie późno.

Wiedziałam, że i tak jutro się zobaczymy, ale nie chciałam nic mówić.

-Muszę już jechać, bo mamy rano wcześniej trening, przez to spotkanie – powiedział.

-Okej.

Zeszliśmy na dół, Wojtek pożegnał się z moimi rodzicami, a potem ze mną. Wcale nie miałam ochoty się z nim znów rozstawać, ale wiedziałam, że to jego praca, jest siatkarzem, a z tym wiążą się częste wyjazdy, musiałam do tego przywyknąć.

Pocałowaliśmy się jeszcze na pożegnanie i siatkarz zniknął za drzwiami, wróciłam na górę i próbowałam się jakoś przygotować do jutrzejszej rozmowy kwalifikacyjnej. Bardzo chciałam móc współpracować ze Skrą, bo to wiązało się z częstym przebywaniem z nimi, nawet na wyjazdach. Nie chodziło nawet o Wojtka, nie chciałam tej pracy dostać ze względu na niego, chciałam zdobyć doświadczenie w pracy ze sportowcami, było to dla mnie i dla mojej późniejszej pracy bardzo ważne. Po przejrzeniu, materiałów, które dał nam profesor, poszłam się umyć, a potem bardzo szybko zasnęłam.

Rano obudził mnie dźwięk przeraźliwie głośnego budzika, niechętnie, ale w końcu zwlekłam się z łóżka, zjadłam musli z bananowym jogurtem, wróciłam na górę, umyłam zęby, ubrałam się, umalowałam. O 12 byłam gotowa do wyjścia, na 14 mieliśmy się stawić w siedzibie klubu i tam wziąć numerek i czekać na swoją kolej.

Kiedy weszłam na halę było już trochę osób, podeszłam wziąć numerek, trafiła mi się 12, numer Wojtka, potraktowałam to jako dobry znak i zadowolona zajęłam miejsce na kanapie obok znajomych, którzy byli trochę zdenerwowani przed spotkaniem, jedna dziewczyna, której nie lubię i ona mnie też odezwała się:

-Ale ty się chyba nie denerwujesz, masz chłopaka w Skrze, więc nie powinno być problemu z miejscem dla ciebie.

Wszyscy spojrzeli zdziwieni.

-Wojtek nie wie, że tu jestem, nie mówiłam mu. Nie chcę tu pracować dzięki niemu, chcę sama zdobyć to miejsce.

-Ale twój chłopak ci pomoże.. przecież to wiadomo, że będzie głosował na ciebie.

-Miałam nie skorzystać z takiej szansy, bo mój chłopak tu gra?

-Tak, bo to nie fair w stosunku do nas! – krzyknęła.

-Przestań Amanda – powiedział Kuba, kolega z roku – miała nie wykorzystać takiej szansy? Proszę cię, ciekawe czy ty gdybyś się związała z siatkarzem nie przyszłabyś tu?

-Nie przyszłabym, a teraz rywalizacja nie ma sensu, bo od razu wiadomo kto wygra.

-Jak ci nie pasuje to wyjdź – powiedział.

-Dziękuję, ale nie musisz mnie bronić. Ale ja nie zrobiłam nic, żeby dostać się tu przez Wojtka..

-Nie będę wychodzić, liczę na to, że jakimś cudem, będzie miała głos tylko od tego całego Wojtka.

-Zobaczymy … - powiedziałam i nie wdawałam się już z nią w żadną dyskusję. 
__________________________________________
Następny w sobotę/środę :) 
Pozdrawiam :*